مغز ما همانقدر که برای تحلیل دنیای واقعی تواناست به همان اندازه هم اشتباه می کند و می توان گفت تا اندازه زیادی احمق است. اگر حواس مان نباشد مغز ما تصاویری که از رسانه ها می بیند را به عنوان واقعیت به ما می قبولاند. در صورتی که آن تصاویر بازنمایی هستند و نه خود واقعیت.

وقتی درباره‌ی بازنمایی حرف می زنیم یعنی اینکه رسانه یک واقعیت را انتخاب می کند و آن را باز+نمایی می کند. یعنی آن را دوباره می سازد. آنچه رسانه برای ما از روی واقعیت نمایش می دهد هرگز نمی تواند آن چیزی باشد که در واقعیت بوده است چرا که رسانه ها با توجه به سلایق، محدودیت‌ها، منافع و علایق خود یک واقعیت را نمایش می دهند و به عبارتی آن را باز می نمایاند. این تصویر دوم نمی تواند مساوی با واقعیت باشد.

به عنوان مثال در عکاسی دیدگاه خاص عکاس از چیزی که می خواهد نشان دهد در فریم ها مشخص است و ارزشها و باورهایش را نشان می دهد.

در مورد مفهوم بازنمایی درک اینکه چگونه عناصر خاص در هر تصویر می تواند استفاده شود تا داستانی گفته شود و اینکه چگونه تصاویر می توانند یک داستان را شکل دهند، ضروریست.

بر اساس مفهوم بازنمایی، یک روزنامه نگار بر اساس باورهای خودش یا بر اساس ایدئولوژی که خودش یا ناشر یا کمپانی خاصی که به آنها پول می دهد تا آگهی منتشر کنند، مطلب می نویسد.

چطور می توان این مفهوم را به دانش آموزان یاد داد؟