هدف:مشاهده گری

یک روز با بچه ها قرار گذاشتیم فردا میوه بیاوریم و برای میان وعده دور هم جمع شویم و بخوریم.

هنگام خوردن میان وعده به بچه ها گفتم بیایید با هم یک بازی بکنیم.بچه ها خوشحال منتظر بازی بودند به آن ها گفتم بیایید در هر مرحله قبل از برش دادن میوه داخل آن را توصیف کنیم هرکس توانست جمله های بیشتری از داخل میوه بگوید برنده آن دور بازی می شود میوه اول سیب بود و بچه ها تنها توانستند ۲ جمله از آن بگویند داخل آن زرد است و دانه های قهوه ای دارد.

میوه دوم نارنگی بود وآن هم به همین ترتیب گذشت میوه سوم و…

بعد از چند میوه بچه ها گفتند خانم ما همیشه میوه ها را بعد از برش دادن سریع میخوردیم برای همین نمیتوانیم جملات زیادی از آن بگوییم. بعد به بچه ها پیشنهاد دادم میوه بعدی را که کیوی بود قبل از توصیف برش زده خوب نگاه کنند و توصیف کنند.حالا بچه ها جملات بیشتری برای گفتن داشتند. بعد به آن ها گفتم در مورد بوی آن چه می توانید بگویید.کیوی را در دستتان بگیرید و لمس کنید.حالا چی؟چیزهای بیشتری برای گفتن ندارید و کلاس به همین شکل با میوه ای بعدی ادامه پیدا کرد.تا جایی که بچه ها در مورد صدای خوردن میوه آخر هم نظر می دادند.

در انتهای کلاس بچه ها می گفتند چقدر چیزهای زیادی وجود دارد که ما به دفعات آن را می بینیم ولی به آن توجه نمی کنیم. و جزئیات ان را نمیبینیم. از آن روز به بعد بدون اینکه من حتی یکبار هم به بچه ها گفته باشم که باید خوب به جزئیات توجه کنید و بخش بزرگی از مشاهده کردن خوب دیدن و توجه به جزئیات است آن ها سعی می کردند به بخش های کوچکتر چیزهای اطرافشان دقت کرده و جزئیات آن را بیان کنند و بارها روز دورهمی میان وعده را برای توجه بیشتر به اطرافشان به هم یادآوری می کردند.و سعی می کردن برای گرفتن اطلاعات به چیزی غیر از دیدن توجه کنند مثل توجه به صداها ،بوها و…

ومن هم خوب یادگرفتم همیشه برای تدریس یک موضوع نیاز نیست به بچه ها بگوییم چی درست است یا چه کار بکنید گاهی بهتر است به آن ها نشان دهیم جای خالی آن موضوع چه تاثیری بر زندگی آن ها دارد.

البته که ندیدن جزئیات چند میوه تاثیر منفی بر زندگی بچه ها نداشت ولی آن ها را به این فکر فرو برد چطور چیزهایی را که بارها و بارها نگاه کرده اند نمی توانند توصیف کنند آن ها فهمیدن نگاه کردن با دیدن متفاوت است.