باید همه شرایط را سنجید، به نظر من در یک بازه زمانی مثلا یک ماه اصلا تدریس نکنیم مساله ساز خواهد شد . من موافق نیستم .اکر فشار درسی در جلسه های اول کم باشد و بر ارتباط موثر بیشتر توجه شود خیلی بهتر است. به نیاز ها و خواسته های درسیر دانش آموزان توجه شود عالی هست . آنچه که از قبل لازم هستند بدانند . سعی شود اسم کوچک بچه ها را حفظ کنیم و با ا نها را با اسم کوچک و محبت آمیز صدا بزنیم .

به نظرم باید با یک شیب مناسب پیش رفت، اول روی رابطه بیشتر کار کنیم و در تدریس با مفاهیم ساده تر و زمینه ای شروع کنیم و بعد شیب آموزش رو به تدریج بیشتر کنیم، ولی نه به این صورت که اصلا درس ندیم، چون قاعدتا این حاوی پیام هایی به بچه هاست که بعد نمیشه به راحتی، نظر اونها رو تغییر داد.

راهبردهای ما باید با واقعیت هم همخوانی داشته باشه. اگر معلمی یک ماه رو درس نده خیلی بعیده بتونه کلاس رو به بودجه بندی برسونه و خیلی هم بعیده که بچه‌ها بعد از اون به راحتی زیر بار چند ساعت تدریس در روز برن.
ضمن اینکه اختلال یادگیری رو نمیشه حتی با یک ماه کار مداوم برطرف کرد و حتی نمیشه بدون تدریس تشخیص داد. از خلال تدریس دروس متنوع مثل ریاضی، فارسی، هنر، ورزش، مطالعات و… شما پی‌تونید متوجه مشکلات متفاوت شاگردهاتون بشید و براش راه حلهای متنوعی امتخاب کنید.
بهترین کار اینه که شروع یک شروع جذاب و گاهی حتی طوفانی و تاثیرگذار باشه و بخش عاطفی و هیجانی ارتباط بر بخش رسمی و آموزشی غلبه داشته باشه و هرچی زمان می‌گذره بعد آموزشی پررنگ تر بشه.
خود یاد گرفتن حضور در مکان رسمی و جدی گرفتن آموزش و هدفمند پیش رفتن هم بخش مهمی از اهداف ما در مدرسه است که گاهی بعضی معلمان اون رو کم اهمیت می‌دونن و فراموشش می‌کنن.