من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

سخنی با اساتید دانشگاها، معلّمان و دانش آموزان و افرادی که به پیشرفت ایران فکر هستند.

همه ما نیک می دانیم که نظام آموزشی ما نیاز به اصلاح دارد و بر این امر آگاه هستیم ما معلّمان و مدرسان خود نقش اصلی را کلاس ایفا می کنیم.

بزرگترین مشکل ما این است که کنکور هدف شده است، کنکور سراسری نباید هدف باشد، کنکور سراسری وسیله است برای رسیدن به دانشگاه، گاهی اصل نشان دادن کنکور سراسری خیانت به دانش آموزان است، کنکور سراسری فقط یک آزمون است و بس این را خوب به خاطر بسپاریم.

چیزی که من را می رنجاند این است که کتاب‌خوانی حتی در بین تحصیل کنندگان ما نیز به فراموشی سپرده شده است، دانش‌جویان را با جزوه و دانش آموزان با کتاب درسی تنها گذاشته ایم و بنشسته ایم گوشه‌اي.

مگر غیر این است که دانشگاه ها و مدارس باید بر اصل اصیل  «تفکر» اهتمام بورزند؟ مگر غیر این است که قرآن به ما  «تفکر» و  «تعقل» را سفارش کرده است؟

بسنده کردن به کتاب درسی در مدارس و نپرداختن به آموزش های غیر درسی حتی در دانشگاه خیانت است.

مفهوم دانش آموز و دانش‌جو را چگونه تعریف می کنیم؟ لطفاً جزوه و تدریس محض را کنار بگذارید.

آموزش و پرورش و مراکز آموزش عالی، هم مکانی برای تعلیم است و هم تربیت نه صرف تعلیم.

“بی‌سوادپروری” را تمام کنیم، اولين مقصر ما هستیم، فرهنگ کتاب‌خوانی و  «پرورش تفکر» را اساتید و معلّمان رواج دهند.

در مدارس به دانش آموزان بیاموزیم مطالعه کنند، هر سخنی را باور نکنند و برای هر سخنی و کلامی، منبع علمی و موثق از گوینده بخواهند.

بی تردید اگر مشکل کتاب‌خوانی حل شود، جزوه های صرفاً پاس کردنی در دانشگاه ها حذف شود، معلّمان به جای صرف تدریس، در کنار تدریس به تربیت پرداخته‌ و مفاهیم اصیل اسلامی و انسانی را بیان کنند، نیمی از مشکلات ما در جامعه حل خواهد شد.

سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی

به عمل کار برآید به سخندانی نیست

محمّد نوروزی

فرهنگی