چندسال پیش ( سال های اولیه مربیگری ام ) کف مدرسه مان تازه پارکت شده بود . از ما مربیان خواسته بودند که چند روز مواظب باشیم که زمین خیس نشود تا پارکت ها خوب بچسبد . یکی از بچه ها( پیش دبستان ) چند تا ستاره ی پلاستیکی را به عنوان ماهی درون یک کاسه ریخته بود ،کاسه را پر از آب کرده بود و بازی می کرد. من نزدیکش شدم و گفتم این بازی را انجام ندهد . توضیح دادم که ممکن است به پارکت آسیب بزند . گفت:باشه می رم. من هم رفتم تا به کارهای خودم برسم . بعد از نیم ساعت دیدم هنوز همان دانش آموز همچنان به بازی اش ادامه می دهد . دوباره رفتم و همان حرف های قبلی را زدم که نباد پارکت خیس شود . گفت : باشه می رم . من دوباره رفتم تا به کارهای خودم برسم . بعد مدتی دوباره همان صحنه را دیدم . این بار نزدیکش شدم و گفتم داری به پارکت آسیب می زنی و نباید این جا با آب بازی کنی . بعد کاسه را از او گفتم و آبش را خالی کردم و گفتم حالا می توانی بازی کنی ! او گفت : خاله ! نمی دونی ماهی ها فقط در آب زنده اند ! تو ماهی هایم را کشتی ! حالا چطور بازی کنم !

آن لحظه را هرگز فراموش نمی کنم . انگار یادم رفته بود که ماهی ها در آب زندگی می کنند ! تا به خودم آمدم او رفته بود و کاسه ی ماهی های مرده دردستانم باقی مانده بود .

یادمان باشد که چطور با بچه ها حرف بزنیم . چطور قانون و مقرراتی را قرار دهیم تا بچه ها فرصت بازی را از دست ندهند . من از او می خواستم که بازی اش را ادامه ندهد ولی برایش پیش نهادی نداشتم . چرا آن روز گفت و گویی بین من و او رخ نداد. اگر آن روز با او هم بازی می شدم ماهی ها نمی مردند. چرا حواسم نبود که بچه ها در حین ” بازی “مفاهیم و…. را یاد می گیرند . چرا احساس او را در بازی ندیده بودم!