اوایل سال تحصیلی پارسال ( آموزش مجازی )یکی از بچه ها که خیلی نمی توانست با کلاس مجازی ارتباط برقرار کند ( در کلاس صحبت نمی کرد ، با کسی دوست نبود ، خیلی علاقه نداشت دوربین باز کند …) گفت : خانم میشه من معلم بشم ؟

چون بچه ای بود که خیلی اهل صحبت کردن در کلاس نبود خیلی سریع و بدون فکر کردن گفتم: بله بله . بهمون توضیح بده که چطوری می خوای این کار رو کنی؟

گفت : می خوام به بچه ها چیزی یاد بدم . گفتم: باشه ،فردا زنگ اول بعد از حضور و غیاب و گفت و گوی صبح ، تو معلم باش .

هم نگران فردا بودم هم مشتاق زنگ اول ….

به او گفتم خب تو الان معلم هستی و ما همه دانش آموز .

دوربین رو باز کرد و شروع کرد به خواندن یه کتاب داستان دست ساز . کتابی که چیزی از کتاب های نویسندگان بزرگ کم نداشت ( متن و تصویر کامل ، جلد پشت و رو ،حتی در شناسه قیمت هم داشت . ) درکتابش برای بچه ها بازی هم طرح کرده بود .بعد از خواندن کتاب از بچه هامی خواست که در هر صفحه حروف مخفی شده در تصویر را پیدا کنند . بچه ها خیلی خوب با او همکاری کردند. واقعا همگی لذت بردیم از این معلم .

از اون روز به بعد همه دوست داشتند که معلم بشوند . به همین خاطر یک روز در هفته را به نام : ” “معلم شو “قرار دادم . بچه ها کاردستی ، آشپزی ، خواندن کتاب …. را به دوستانشان یاد می دادند. کم کم بچه ها یاد گرفته بودند که کلاس را هم در زمان معلم بودنشان کنترل کنند . سوالات بچه ها را پاسخ می دادند.

تا اخر سال یک عالمه چیزهای خوب از همه دیگه یاد گرفته بودیم .

یادمان باشد که ما ( معلمان ) دانای کل نیستیم . بچه ها ( دانش آموزان ) هم می توانند به ما چیزهای زیادی یاد بدهند .