امسالی که گذشت برای اولین بار کلام را به صورت مجازی پیش بردم . خیلی وقت ها سعی می کردم بچه ها رو درک کنم . مثلا وقتی قطع می شدند و از کلاس خارج بودند ومن کتاب داستان می خوندم سعی می کردم بعد از کلاس حتما زمان دیگری را اختصاص بدم و کتاب رو دوباره بخونم. یا حضور و غیاب هرروز صبح را کمی با بازی پیش می بردم که با ذوق بیشتری کلاس را ادامه بدهند. یا حواسم به بچه های کم حرف و بچه هایی که واقعا مجازی بهشون آسیب زد باشه. تابستون شد و من دانش آموز شدم و کلاس های زیادی مثل ریاضی و سواد آموزی …. به صورت مجازی شرکت کردم . تازه فهمیدم بچه ها چه شرایطی رو داشتند. تازه فهمیدم وقتی قطع میشم چه حسی دارم وقتی مربی قطع میشه کلاس چطوری میشه ، فهمیدم چقدر سخته تکلیف فرستادن و …. چقدر سخته ارتباط برقرار کردن در کلاس های تعداد بالا… و خیلی چیز های دیگه… تازه فخمیدم دانش آموز مجازی بودن یعنی چی ! امیدوارم با این تجربه اگر مهر امسال بازم کلاسم‌مجازی بود بتونم بهتر و بیشتر بچه ها رو درک کنم.