پرسیدن از پاسخ دادن مهم تر است ؛ این جمله پر از معنا می تواند بیان گر یک نگرش دیگر ؛ غیر از آنچه در فرهنگ مرسوم  رایج هست باشد. همه دنبال یک جواب هستند و گاهی همه چشم ها به دهان معلم دوخته است؛  تا آن یگانه جواب را برگیرند. اگر در برقراری ارتباط موثر  با دانش آموزان در کلاس درس موفق عمل کنیم که دانش اموزاحساس امنیت روانی و عاطفی کند می تواند بی پرواتر  ؛ نظرات و ایده های خود را بیان کند و ما با گنجینه ای از ایده ها و نظرات دانش آموزان مواجه می شویم .تهدیدی که این مواجه و حضور بی پروا  ممکن هست با آن رو برو شود ؛ طرد اشتباه در یک نگاه  و بدون بررسی ان هست. اشتباه می تواند یک فرصت یادگیری را همراه با تمرین احترام تام و تمام در کلاس ایجاد کند. می توان با تسهیلگری و طرح  پرسشهای مناسب ؛ می توانی نظرت را بیشتر توصیح دهی ؟ ایا می توانی  مثال بزنی ؟ در ذهنت چه گذشت ؟اشتباه را به یک فرصت یادگیری تبدیل کرد .برخوردی که می توانست دانش آموز را به انفعال بکشاند با این طراحی مناسب ؛فرصت یادگیری  دانش آموز را به فعال بودن بیشتر و پویش سوق می دهد.از طرف دیگر حجم انبوه مطالب  و فشاری که آزمون های رقابتی از یکطرف بر معلم و دانش اموز وارد می کند مجال پرداختن به نطرات و ایده های دانش اموز  را در حد و اندازه مناسب نمی دهد؛ و کیفیت فدای کمیتی که اعتبار زیادی بر آن نیست می شود.مواجه معلم با اشتباه دانش آموز در کلاس  می تواند بازتاب دو فرهنگ آموزشی باشد ؛ فرهنگ منفعل  و فرهنک فعال یادگیری در کلاس درس ؛ از طرف دیگر در یک کلاس گفت و شنودی که تحت تاثیر فرهنگ دیالوگ هست ؛اشتباه یک محرک مناسب برای گفت و شنود موثر در کلاس درس  است و شرایط یادگیری دانش آموزان از همدیگر را ایجاد می کند ؛ که یکی از روشهای خوب یادگیری است.