در این اولین سال تدریس با مشکلات زیادی مواجهم…شاید چون مسائل تربیتی برای من مهم است؛ این مشکلات دو چندان شده باشند….

یکی از آنها این است که در زمان تدریس بچه ها به خوبی به درس گوش نمیدهند. کاملا ساکت نیستند، خاطره تعریف می کنند، شوخی میکنند، از علت مشق ننوشتنشان صحبت میکنند و ….

تذکر و اخم فقط برای چند ثانیه ای موثر است.

قانون گذاشتن، توضیح در مورد اهمیت نظم، نوبتی کردن صحبت معلم و بچه ها هم آن طور که انتظار می رود موثر نبود.

با مدیر مدرسه و معلم پایه های دیگه صحبت کردم. آنها اعتقاد داشتند این رفتار به این خاطر است که بچه ها از من نمی ترسند. در واقع از من حساب نمی برند. قبول دارم. از اول نمی خواستم دانش آموزان از من بترسند. نمی خواستم چون از من می ترسند تکالیف را انجام بدهند یا منظم باشند. شاید حق با آنها باشد.

برای بچه ها علت انجام هرکاری رو توضیح میدهم و از عواقب انجام ندادنش میگویم.

میگویم که اگه وسط حرف همدیگه بپریم باعث ناراحتی بقیه میشویم…میگوم که اگه وسط تدریس حرف بزنیم، درس رو یاد نمیگیریم….با این وجود تغییر خاصی نکردند.

فکر میکنم این کاری نیست که به راحتی در اونها نهادینه بشود ولی من امیدوارم. تغییری که ایجاد شده این است که حالا حداقل می دانند که کارشان اشتباه است.

امروز در یک کارگاه تدریس ریاضی شرکت کردم. معلم هایی که حالا در نقش شنونده و یادگیرنده بودند.

به محض ورود همکاری را دیدم که میگفت دانش آموزان باید بترسند تا ساکت باشند.با همکاران قدیمی شون بودند. کنار ایشون نشستم. جلسه شروع شد.

بیشتر از صدای مدرس صدای شوخی های این دوست های قدیمی که حالا به هم رسیده بودند شنیده می‌شد. مجبور شدم در جا دیگری بنشینم.

بامزه بازی های تازه فارغ التحصیل شده های آقا، خسته شدیم خسته شدیم های وسط تدریس، سوال علوم پرسیدن وسط تدریس ریاضی….همه همه من رو به یاد کلاس خودم می انداخت…انگار هر کدام نماینده یک طیف از دانش آموزان بودند.

خیلی جالب بود…چطور معلمانی هستیم که انتظار رفتار درست و صحیح از دانش آموزان داریم درحالیکه همان اصول را رعایت نمی کنیم؟؟

و برای بار هزارم به این نتیجه رسیدم که برای ایجاد یک رفتار در دانش آموز باید خودم آن ویژگی را داشته باشم.