اخلاق رسانه ای در کودکان؛ افشای اطلاعات شخصی

یکی از مهم‌ترین تصمیم‌های مربوط به اخلاق رسانه‌ای در کودکان این است که چگونه باید اطلاعات شخصی دیگران را نگه ‌دارند و آنها را افشا نکنند. به دلیل اینکه تمام خدمات و پلتفرم‌هایی که کودکان و نوجوانان استفاده می‌کنند، به صورت شبکه‌ای است، هر بار که یک دوست یا مخاطب چیزی را به اشتراک می‌گذارد، آن‌ها باید تصمیم بگیرند که آیا آن را منتشر کنند یا خیر. اگر پاسخ مثبت است، چگونه این کار را انجام دهند. کودکان و نوجوانان همچنین ممکن است هنگامی که مطلبی راجع به خودشان به اشتراک می‌گذارند، سهوا اطلاعات شخصی دیگران را نیز منتشر کنند.

  اطلاعات شخصی دیگران از چهار روش مختلف می‌تواند منتشر شود:

اولین روش زمانی است که ما عکس یا فیلمی را تهیه کرده‌‌ایم که در آن افراد دیگری حضور دارند و ما بدون رضایت یا با رضایت آن‌ها، این عکس‌‌ یا فیلم را به اشتراک می‌گذاریم. حالت دوم زمانی که است که ما مطلبی را که فرد دیگری به اشتراک گذاشته است، منتشر می‌کنیم. به عنوان مثال ارسال کردن عکسی که دیگری برای ما فرستاده است، لینک‌دهی به فیلم دیگران یا حتی «لایک» کردن مطلب کسی در فیس‌بوک.

در هر دو این حالت‌ها ما می‌توانیم عکس‌، تصویر یا مطلبی را در کنار دیگران «تگ» کنیم. این عمل باعث می‌شود که مطلب تگ‌شده برای تمام دوستان شخص قابل مشاهده باشد و هر زمان که فردی با نام آن‌ها جست‌وجویی انجام می‌دهد، به آن‌ها نیز نمایش داده شود. در آخر اشاره کردن به نام افراد در نرم‌افزار‌های مکان‌یاب هم می‌تواند به منتشر شدن اطلاعات شخصی‌شان منجر شود، البته در این مورد منظورمان از اطلاعات عبارت‌اند از مکان فعلی آن‌ها.

مقاله ی مرتبط: طرح درس فضای مجازی؛ رفتار اخلاقی در فضای آنلاین

هیچ شکی نیست که بسیاری از نوجوانان کاملا آگاه هستند که به چه آسانی اطلاعات شخصی آن‌ها می‌تواند در اختیار افراد غریبه قرار گیرد. آنها هم زمان‌های زیادی در فضای مجازی صرف می‌کنند که ببینند چه کسی چه چیز‌هایی راجع به آن‌ها دیده است. نزدیک به نصف دانش‌آموزان یا مطلبی را که قبلا راجع به خودشان به اشتراک گذاشته‌‌اند حذف کرده‌اند، یا اینکه از فردی دیگر درخواست کرده‌اند مطلبی را که در رابطه با آن‌ها منتشر کرده است، پاک کند. ( اخلاق رسانه ای در کودکان)

  اشتراک‌گذاری اطلاعات در فضای مجازی تنها مختص به قشر کودک و نوجوان نیست:

یکی از مطالعات سال ۲۰۱۲ به این نکته دست پیدا کرد که افراد بزرگسال به همان میزان که مطالبی را راجع به خودشان به اشتراک می‌گذارند، اطلاعاتی هم مانند عکس و فیلم را که در فضای مجازی پیدا می‌کنند، منتشر می‌کنند. تفاوت در اینجاست که بیشتر اوقات به‌اشتراک‌گذاری برای کودکان و نوجوانان یک انتخاب نیست، یک حالت پیش‌فرض است. به جای اینکه بپرسیم چرا کودکان اطلاعات شخصی دیگران را منتشر می‌کنند، بهتر است سوالی مفید‌تر بپرسیم و بگوییم که چرا اطلاعات شخصی دیگران را منتشر نمی‌کنند.

به عنوان مثال، یکی از رایج‌ترین راهکار‌هایی که کودکان بدان وسیله منتشر شدن اطلاعات‌شان توسط دیگران را مدیریت می‌کنند، عمل «دی‌تگینگ» یا برداشتن تگ است که در واقع عبارت است از حذف کردن اسم‌شان از عکس‌های دیگران. این عمل زمانی ممکن است که فرد دیگری که آن اطلاعات را که عکس یا فیلم باشد، به اشتراک گذاشته باشد.

شایع ترین علت به اشتراک گذاری اطلاعات

یکی از شایع‌ترین علت‌های به‌اشتراک‌گذاری اطلاعات در میان جوانان، تمایل برای دریافت توجه از سمت دوستان و هم‌سالان است. انتظارات اجتماعی هم می‌توانند بر تصمیم‌های افراد راجع به اشتراک‌گذاری تاثیر بگذارند. تعداد کمی از نوجوانان آگاهانه از مسائلی مانند «شوخی‌های جنسی، شایعه‌پراکنی و بحث‌ و گفت‌وگو‌ها» که در فضای مجازی رخ می‌دهد، اجتناب می‌کنند.

این فشار می‌توانند دختران را مجبور کند که پیام‌های جنسی ارسال کنند (عکس‌های برهنه، نیمه‌برهنه یا تحریک‌برانگیز). در حالی که این فشار‌ها می‌تواند افراد را به سمت ارسال پیام‌های جنسی سوق دهد، باعث می‌شود آن‌ها پیام‌هایی را که بقیه برای‌شان فرستاده‌‌اند، به دیگران ارسال کنند. این عمل می‌تواند ناشی از تمایل برای کسب تایید اجتماعی یا فرار از خطرات اجتماعی اجتناب از چنین کاری باشد.

به طور مشابه، همان‌گونه که کودکان (و بزرگسالان) ممکن است انتخاب کنند که برای دریافت توجه شخصی خاص، اطلاعات شخصی را به اشتراک بگذارند، امکان دارد که به همین دلیل اطلاعات شخصی دیگران را هم منتشر کنند. حتی اگر اطلاعات با مخاطبین زیادی به اشتراک گذاشته شده باشد، ممکن است انگیزة اصلی به دست آوردن واکنش یک شخص خاص باشد. مانند زمانی که بعد از جدایی از شریک عاطفی برخی افراد عکس‌ها، ویدیو‌ها و دیگر اطلاعات شخصی شریک‌شان را به اشتراک می‌گذارند.

سخن پایانی

در آخر، دانش آموزان ممکن است به دلیل نشانه‌ای از اعتمادی که به شخصی دیگر دارند، اطلاعات شخصی‌شان را به اشتراک بگذارند. با اینکه کمتر پیش می‌آید که افراد با این هدف اطلاعات شخصی‌شان را به کس دیگری بدهند، باز هم سهم عمده‌ای در این ماجرا دارد. زیرا که یکی از رایج‌ترین اطلاعاتی که بدین هدف در اختیار فردی دیگر گذاشته می‌شود (منظور همان رمز عبور است)، دسترسی و به اشتراک‌گذاری تقریبا هر چیزی دیگری را ممکن می‌سازد.

بچه ها به دلیل این دسترسی گسترده به اطلاعات شخصی هم‌سالان‌شان مدام در حالِ گرفتن تصمیم‌های اخلاقی مختلف هستند که کدام اطلاعات را منتشر کنند و کدام را نکنند. متاسفانه آنان معمولا جنبه اخلاقی چنین تصمیم‌هایی را نادیده می‌گیرند و از دیگران انتظار دارند که اگر تمایلی به انتشار چیزی ندارند، به آن‌ها اطلاع دهند.

احتمالا معمول‌ترین حالت چیزی است که ما آن را «به اشتراک‌گذاری بیش از اندازه و ناخواسته» نام می‌گذاریم. در این شرایط اطلاعات سهوا منتشر می‌شوند یا کسی که آن‌ را به اشتراک می‌گذارد از عواقب احتمالی آن اطلاعی ندارد. بهترین راه مدیریت این مشکل، آموزش چند قانون و رویة ساده به کودکان است. باید به آن‌ها یاد داده شود که قبل از انتشار هر گونه اطلاعاتی، به این فکر کنند که این عمل چگونه ممکن است دیگران را تحت تاثیر قرار دهد.

حالت شدید‌تر زمانی است که اطلاعات شخصی بدون قصد و غرض منتشر شده است.

این واقعه می‌تواند علت‌های متفاوتی داشته باشد، از شروع «درام‌‌ها» تا خندیدن به دوستان. حالت شایع این پدیده زمانی است که افراد نسبت به احساسات دیگران و اینکه انتشار اطلاعات چه تاثیری ممکن است بر آن‌ها داشته باشد، بی‌توجه هستند.

این بی‌ملاحظه‌گی و احترام نگذاشتن باعث می‌شود که معمولا انسان‌ها مرز آزار‌گری و سواستفاده را رد کنند. بسیاری از آزار و اذیت‌های مجازی زمانی رخ می‌دهند که روابط دوستی یا عاطفی از هم می‌پاشند. در این حالت ممکن است یک یا هر دو طرف برای اذیت کردن دیگری، اطلاعات شخصی همدیگر را منتشر کنند. زمانی که اطلاعات خصوصی به صورت عمومی منتشر شوند، هر چند مخاطبان محدودی داشته باشند، امکان انتشار جهانی دارند: تمام صنعت وب‌سایت‌های ویروسی بر این اساس است که عکس‌های برهنه و دیگر تصاویر پیشنهادی را در فضای مجازی بازنشر کنند. همچنین آزارگران ممکن است در رابطه‌های سو‌استفاده‌گرانه به کمک اطلاعات شخصی شریک‌شان را تهدید کرده و او را به عملی وادار کنند یا از او اخاذی کنند.

( اخلاق رسانه ای در کودکان)

انتشار بیش از حد ممکن است ناشی از سردرگمی راجع به حد و مرز‌ها نیز باشد. والدین اغلب دوست دارند که در زندگی‌های مجازی فرزندان‌شان نقش داشته باشند. در حالی که کودکان (مخصوصا نوجوان‌ها) ترجیح می‌دهند که بین خودشان و والدین‌شان مرز‌هایی وجود داشته باشد. به همین دلیل زمانی که والدین این دسته از نوجوان‌ها اطلاعاتی را می‌بینند که آن‌ها منتشر کرده‌اند، نوجوان‌ها تصور می‌کنند این اطلاعات بیش از اندازه انتشار یافته‌اند. اخلاق رسانه‌ای در کودکان و نوجوانان و آموزش آن پیچیدگی های خود را دارد و معلمان و والدین می بایست به صورت موضوعی تخصصی به آن نگاه کنند.

منبع: مدیا اسمارت